เเสงสว่าง

ข้อมูลเบื้องต้น

           
เเสงสว่าง

       ภายใต้ร่มไทรใหญ่ที่ขยายรากยาวขนดพันกันจนแทบจะปกคลุมหลังคากระเบื้องมุงบ้านปูนหลังย่อม  ยามค่ำคืนแสงไฟสลัวจากหน้าต่างห้องของ  ลลิน  ลอดเล็ดออกมา  ตัวหล่อนเองยังไม่รู้สึกง่วงยังคงนั่งเหม่อมองไปยังรั้วไม้หน้าบ้าน  ทว่าไม่มีวี่เเววของบุคคลที่หล่อนกำลังรอ 
      หรือจะยังไม่กลับนะ  หล่อนนึกอยู่ในใจ  สายตาเเสดงความหวาดกลัวกับความคิดที่สับสน  แต่ก็ดึงสติกลับมาได้  ยิ่งดึกเสียงงึมงำของสิ่งจราจรก็เงียบหายไปราวกับสั่งได้  เพียงชั่วครู่หล่อนก็รู้สึกว่าหนังตากำลังเลื่อนลงมาปิดดวงตาที่มัวลงเรื่อยทุกขฯจนสติสัมปชัญยะหลุดลอยไป...
      
      "แม่มานอนอะไรตรงนี้จ๊ะ"  ลลินร้องเสียงหลงเมื่อพบมารดาหลับคุดคู้อยู่หน้าเเคร่ไม้ใต้ต้นไทรหน้าบ้าน   หล่อนได้เเต่เพียงส่งเสียงเรียกมารดาจนนางเริ่มงัวเงียพยุงตนเองลุกขึ้น
       "อ้าว  ลินเช้าเเล้วเหรอจ๊ะ"   ลลินีผู้เป็นมารดากล่าวทักทายยามเช้ากับหล่อนแทน  พลางยันกายไปประคองหล่อนพาเข้าบ้าน  ลลินได้เเต่ก้มมองมือเรียวยาวของตนแทนความผิด  เมื่อเข้าบ้านมารดาก็กุลีกุจอเข้าห้องครัวเล็กกระทัดรัดหรือมิอาจเรียกว่าเป็นห้องได้เพราะมันก็ถูกวางเรียงข้างโซฟาสีชาเก่าๆ  มารดาของหล่อน  นางกำลังชงกาเเฟเข้มข้นสองถ้วยที่กำลังร้อนๆ  พลางส่งให้หล่อนถ้วยหนึ่ง  ลลินประคองรับไว้  
       "แม่คะ  เมื่อคืนเเม่กลับดึกนะ"   ลลินถามมารดาด้วยความเป็นห่วง  น้ำเสียงสั่นฟังดูเหมือนหล่อนจะร้องไห้  ลลินีได้แต่มองดูลูกสาวด้วยความเอ็นดูตอบ
      "แม่คะ  สัญญากับลินสิคะว่าจะไม่เป็นแบบนี้อีก...นะคะแม่"   ลลินส่งสายตาวิงวอนประดุจลูกนกให้ผู้เป็นมารดา   ลลินีได้เเต่พยักหน้าตอบลูกสาว  แต่ตอนนี่จิตใจของหล่อนยังคงหวั่นลึกๆเรื่องเมื่อคืน  เมื่อสังเกตเห็นเเววสงสัยในดวงตาของลูกสาว  นางก็รีบสาวเท้าเข้าครัว  ลงมือล้างจานชามที่ค้างไว้เเต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  นึกเเล้วก็อดสงสารลูกไม่ได้ที่มีแม่เเบบนาง

       "หมอคะลูกสาวฉันมีโอกาสหายมั๊ยคะ"   ลลินีถามถึงอาการของลูกสาวทันทีเมื่อได้เข้าพบหมอหนุ่มประตำตัวของลูกสาว  แต่เมื่อได้ฟังถึงคำตอบและทางรักษานางก็เเทบจะเป็นลม  จนหมอต้องเรียกพยาบาลให้มานำตัวหล่อนออกไปปฐมพยาบาล   เมื่อหายจากอาการลมจับนางก็รีบสาวเท้าพาตัวเองออกจากโรงพยาบาล  เก้าขึ้นรถสปอร์ตติดฟิล์มดำหายไปทันที

       "แม่จ๋าตอนนี้แม่อยู่ไหน  หายไปแบบนี้รู้มั๊ยลินเป็นห่วง"  ลลินพึมพำกับตัวเองอย่างเหม่อลอย  ร่างบอบบางของเด็กสาวทอดกายบนโซฟาเก่า  กลิ่นคละคุ้งของน้ำเน้าในคูน้ำลังบ้านหลังบ้าน   นัยย์ตาของหล่อนมีคราบน้ำตาเปื้อนเปรอะเป็นด่างดวง  นี่มารดาของหล่อนหายไปถึงสองวันเต็มย่างเข้าคืนที่สอง  เงามืดเริ่มเข้ามาเยือน  แสงจันทร์เล็ดลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในตัวบ้าน
ชั่วขณะที่หญิงสาวเหม่อลอยไป  อีกทีก็เหมือนมีผู้มาเยือนก้าวมาอยู่ในบ้านเสียแล้ว  เด็กสาวกลัวจนเนื้อตัวสั่นสะท้านได้เเต่ร้องระคนในใจ
       "ลินจ๊ะ"   เสียงนี้คุ้นๆ  มารดาของหล่อนนั่นเอง
       "แม่จ๋า  แม่"    ลลินดีใจร้องเรียกมารดาเสียจนเสียหลักตกจากโซฟาสีชา  ผิวบอบบางกระทบกับพื้นปูนเปื้อนฝุ่นอย่างเเรง
       "ลิน  ลินลูกเป็นอะไรรึเปล่า  ลิน..ลิ.."
       "ไม่เป็นไรคะเเม่   ลินดีใจเหลือเกิน  แม่...แม่กลับมาเเล้ว"   ลลินดีใจโผเข้ากอดมารดาเสียเเทบขาดใจ   จากนี้หล่อนจะไม่ยอมปล่อยมารดาให้ไปไหนอีกแล้ว   ลลินีตกใจที่ถูกลูกสาวจู่โจมกอดเสียจนเเทบหายใจไม่ออก
        "ลิน  โอ๊ย  ลิน  แม่...แม่จะตายอยู่เเล้วนะจ๊ะลูก"
        ลลินตกใจ  รีบคลายวงเเขนท่กระวัดรอบตัวมารดาออกอย่างเร็ว
        "โอ๊ยลินจ๋า  นี่หนูจะปล่อยใม่ขาดใจตายคาอ้อมเเขนลูกเหรอ"  มารดาทักท้วงหล่อนอย่างอ่อนโยน  พลางประคองร่างเด็กสาวให้ลุกขึ้นวางกายบนโซฟาสีชา  ก่อนซักถามอย่างเป็นห่วง  แต่ลลินก็เอาเเต่ตัดพ้อมารดาตลอด  จนเธอถามถึงสาเหตุที่หล่อนหายไปหลายวัน
        "แม่คะ  นี่เเม่ของลลินหายไปไหนนานจังคะ"   แววตาของบุตรสานที่มองมานั้น  ใสซื่อบริสุทธิ์เสียจนทำให้มารดาใจอ่อน  นางได้เเต่ตอบตามความเป็นจริงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ถึงบุคคลที่หล่อนหายไปอยู่ด้วยถึงสองสามวันเต็มๆ
        ลลินมองหน้ามารดาด้วยสายตาอ้อนวอน
        "แม่คะ   ไม่จำเป็นเลยที่เเม่จะต้องทำอะไรที่ผิดศีลธรรมเเบบนั้นนี่คะ"  ลลินค้อนมารดาอย่างจริงจัง
        "มันจำเป็นนะลูก...ลิน  แม่จำแป็นต้องทำ.........เพื่อลูก" 
        เเววตาของมารดาทำให้หล่อนน้อยใจลึกๆที่หล่อนเกิดมาไม่พร้อม  และทำให้มารดาต้องลำบากเพราะหล่อนเองแท้ๆ  นึกเเล้วหล่อนก็ใจหายพลางประคองตนเองเข้าห้องนอนไป

        ค่ำคืนต่อมา  ลลินยังคงเฝ้ามองตามร่างของมารดาที่มีหนุ่มใหญ่รุ่นพ่อโอบเอวพาขึ้นรถเก๋งคันงางเเล่นหายไปจากหน้าบ้านหล่อน   บุรุษทีเเม่ต้องคอยปรนณิบัติรับใช้เรื่องของหญิงชาย  แม้หล่อนจะรู้สึกรังเกียจอาชีพนี้เเต่เมื่อมันเป็นทางเลือกที่หล่อนเลือกให้ผู้เป็นมารดาต้องปฏิบัติเพื่ออนาคตที่มองไม่เห็นของหล่อนเอง...ตอนนี้เด็กสาวรู้สึกน้อยใจในโชคชะตา  น้ำตาหยดใสๆไหลหยดบนขาทั้งสองข้างของเด็กสาว......ขาที่ไม่เคยยืนหยัดบนพื้น  มีเพียงรถเขนคนพิการเท่านั้นที่เหมาะกับมัน...ชีวิตของเด็กสาวที่เกิดมานั่งบนรถเข็น  ก็เหมือนกับการมีชีวิคอยู่รอเเสงสว่างเท่านั้นเอง